Yaş yarıyı geçeli çok oldu.

Ömrümün tümü talana isyanla geçti.

Geneli anlatmaya gerek yok, çocuklarla nefes aldığımı biliyorum artık. Eminim hepiniz de öylesiniz.

Onlarla gün aydınlanıp, berrak oluyor her yanı dünyanın.

Tunoş güzel abi, Mısra genç babalığımın coşkusu, Efe cıvıl cıvıl hayat, Asil daha ilk diş çıkarmaların arifesinde, Salkım’ı sormayın o nasıl bakışlar öyle, hiç bir günahın giremediği saflık var bakışın da.

Ah Berat var, uzak, kışlık yerde o. Berat unutulur mu?

Çocuklarla nefes alınıyor hayatta.

Onların hikayeleri girmiyorsa bir günüme, nefes almadım demektir. (Sizde de öyledir)

Onlarla bir nefes alınıyor.

Evet hepinizde de öyledir hiç şüphem yok buna. Sadece olanı bilmemezlik çoğumuzda olan.

Yarın biz yokuz, onlar olacak geleceğin güneşli günlerinde bu dünyada, kim ve kimin nasıl olduğu değil, tüm çocukların kaderidir yarına sahip olmak. Dünyayı güzel bırakın lütfen onlara.

Yaş yarıyı çoktan geçti, bütünü tamamlamaya ramak kaldı.

Çocuklara yazmak artık… Onlarla yaşamak var elimde. Onu kullanacağım.

Berat, çok uzak, ama unutmayacak, Tunoş’a Mısra’ya, Efe’ye, Asil ve Salkım’a (Ceylin) sarılmak yazılarda, onları kucaklamak sıkı sıkı.

Nasıl sıcak ve nasıl karşılıksız, hesapsız, hiç bir günahın bulaşamadığı kadar güzel duruşları var.

Artık bitik yaşamlara dair kaygım olmayacak.

Sadece onlar için yazmayı seçeceğim.

Çünkü biliyorum ki ne kadar süslenmiş olsa da mezarlarımız, topa tutacaklar onlar. Kökünden iğrenecekler yaşamı yaşanmaz kılanlardan. 

Tiksintiyle geçecekler çoğumuzun mezar taşlarını okudukların da .

Yarın, yaşanacak günlerin kap kara kararmasına sessiz kalanların mezar taşları devrilecek, İnanın hiç biri eğilip kaldırmayacak onları devrildikleri yerden.

Ve kinini yenemeyenler olacak, bir tekme savuracak mezar taşlarımıza. O günlerin kararmasına sessiz kaldığımız için.

Yapacaklar bunu göremeyeceksiniz. 

Yapacaklar.

İşte ben o mezar taşıma bir tekme savrulmasın diye çocukları yazacağım artık.

Şeref “caizmi hoca” diyip saflarını düzeltme yerine, değiştirmeyi seçmiş. Seçsin bu gün onun, yaşasın istediği kadar sabrı ve sadakatiyle.

Bilinci hesap sormazsa bir insana başkasına b*k yemek düşer.

İsmail mezar yerini kutsamış. “Toprağın altında torpil işlemez” diye bir inancı yokmuş.

Ne çare?

Toprağın üstünde nice mermer mozoleler yok olup gitti.

Bilgisi vardırda, ona dair inancı var mı ki? 

Çocuklar en güzelidir hayatın.

Onlar her şeyin değerini yerli yerine oturtacak buna hiç şüphe yok.

Tunoş eğitimini alıp ayakları yere basacak, Mısra oturup düşünecek, Efe dünyalara değer bir ikinci anne sıcaklığını unutur mu?

Onun mükemmel değerlerini hayatına yansıtacak.

Asil dedesinin neden kimler tarafında yaşamına son verildiğini düşünmeyecek mi?

Salkıma gelirsek Salkım beni bilecek. Bu bile beni heyecanlandırıyor.

Be, Salkım sen nesin ya?

İşte yaşamanın bu yaştan sonra en değerli öngörüsüdür bu.

Onlarla yaşamak.

Dünyanın en güzel düşü çocuklarla geçenlerdir.

Çocuklara kötü bir dünya bıraktığımızı lütfen unutmayın.

Ve utanın... Bıraktıysanız onlara hayatı yaşanmaz olarak, utanın.

Unutmayın bir çoğumuzun mezar taşları tekmelenecek.